3 gündür feci şekilde canım sıkılıyor. Keşke dün psikiyatriye gittiğimde bu bunalımdan doktora da bahsetseydim.

Bazı insanlar yalnızlıktan hoşlanır. Benim gibi insanlar. Diğer insanları sevmiyorum diyemem, sadece onların arasındayken kendimi rahat hissetmiyorum. Bu durum pek çok sorunu beraberinde getiriyor. Sanki düşüncelerim gittikçe yavaşlıyor gibi. Aklıma bir şey gelmiyor diyemem fakat ani kararlar veremiyorum. Karar vermek için uzunca bir süre düşünmem gerekiyor. Çocukluk günlerime dönüş yaptığım da görüyorum ki o zamanlar çözdüğüm problemler hep doğruydu bu doğru lakin diğer başarılı öğrencilere kıyasla hep sonradan cevap kağıdını teslim ederdim.

Belki diyorum belki, şimdi yanımda olsaydı daha farklı bir durumda olabilirdim. Kimden bahsettiğimi biliyor olmalısınız. Ondan bahsediyorum tabiki. Güzeller güzelinden. Sadece fotoğraflarına baktığımda bile heyecanlandığım kişiden. Bazen keşke diyorum. Halbuki tüm yaptıklarım bu sözcüğü hayatımın geri kalanında telaffuz etmemek için değil miydi?

Tarsus'da günler serin geçiyor. En azından bu yazıyı yazdığım sıralarda öyleydi. Peki sen okuyucu, senin günlerinde serin geçiyor mu?

Bir başka mevzuda bunaltımdan doktora neden bahsetmediğimi merak ediyor olabilirsiniz. Nedeni şu; yeni ilaçlar eklesin istemedim.