Öncelikle çocuklarını sevmeyen ebeveynler sorunlu bireylerdir. Özelikle artan bir hızla bu soruyu kendilerine soran gençler çoğalıyor: ailem beni neden sevmiyor?

Günümüzün şartları düşünüldüğü zaman aile bağları kopma noktasına geldi. Batı toplumlarında belli bir yaştan sonra çocuklarını kapı dışarı ediyorlar. Yaşlandıkları zaman ise kendilerine bakan birilerini bir yana bırakın çocukları tarafından ziyaret edilen ebeveynler çok az sayıda kaldı. Batı toplumu bu şekilde çünkü ebeveynler istedikleri gibi yaşamak istiyorlar. Çocukları kendi içgüdüsel duygularını tatmin etmek için dünyaya getiriyorlar ve kendi ayakları üzerinde duracak yaşa gelince de onlardan uzaklaşıyorlar.

Bizim toplumumuzda da, İslam dininden uzaklaştıkça dünyaya düşkün bireyler artıyor. Kış ortasında yeni doğan çocuğunu açık alana terk edenlerden, çöpe atan annelere kadar ne ararsanız bizim toplumumuzda mevcut artık. Giderek artacak gibi görünüyor. Zaten hadisi şeriflere baktığımız zaman bunun böyle olacağını anlamak çokta zor değil.

Toplumun değerleri değiştikçe sorunlu birey sayısında artış meydana gelmesi kaçınılmaz sonuç. Halbuki sokakta karşılaştığımız insanların çoğunluğu üniversite mezunu. Durum böyle iken, tüm teknolojik gelişmelerde göz önünde bulundurulduğu zaman dünyanın insanlar için bir cennet olması gerekmez miydi?

Geçmişe göre daha mutsuz değilsin, Ömer. Sen her zaman mutsuzdun, bu açık gerçek.